Ընթերցողական նախագիծ Առաջարկում եմ ընթերցել
- Վիլյամ Սարոյան ,,Մարդկային կատակերգություն,,
- Ջեկ Լոնդոն ,,Սպիտակ ժանիքը,,
- Այլ ստեղծագործություն՝ ձեր ընտրությամբ…
Ներկայացնել տեսանյութի, ռադիոնյութի կամ պատումի տեսքով
- Ընթերցած ստեղծագործության գաղափարը, ասելիքը,
- Ստեղծագործության կերպարներին
- Կարևոր, հետաքրքիր մտքեր ստեղծագործությունից:
Որպես ընթերցանության նյութ ես ընտրեցի Վիլյամ Սարոյանի <<Հոմեր>> ստեղծագործությունը։ Այս ստեղծագործության մեջ մենք ծանոթանում ենք Յուլիսիսի եղբայր Հոմերի հետ, ով աշխատում է, որպես հեռագրատան ցրիչ։ Այդ մասին մենք իմանում ենք նրա տարօրինակ հագուստից։ Մայրամուտ է, և Հոմերը հոգնած՝ հին հեծանիվով տուն է վերադառնում, չնայած նա հոգնած է, աչքից չեն վրիպում բնության գեղեցկությունները՝ պտղատու խաղողի այգիները, ծառերը, արևը, հողը, երկինքը։ Բնության գեղեցկությունները նրա սիրտը լցնում են բերկրանքով և նա ուրախ սկսում է հեծանիվով զարդագծեր քաշել և սրտահույզ երգել։ Այդ պահին նա պատկերացնում է մի նվագախումբ, որտեղ նվագում են իր ընտանիքի անդամները։ Այդ նվագախումբը աշխարհի ամենաերջանիկ նվագախումբն է։ Նա այնքան երջանիկ էր, որ նրան չէին վախեցնում ո՛չ ագարակի շունը, ո՛չ էլ սլացող ինքնաթիռները։ Երբ նա տեսնում է հարազատ քաղաքի ցուցանակը, մտածում է, որ իր ծննդավայրն ու տունը աշխարհի ամենալավ տեղն են։ Ինչպես իր եղբայր Յուլիսիսը, նա նույպես ողջունում է շրջապատի մարդկանց։ Նրա ողջույնը այնքան սրտագին է լինում, որ շրջապատից իրեն են հասնում անկեղծ պատասխաններ։
Ինձ թվում է, որ այս պատմությունը այն մարդկանց մասին է, ովքեր, անտեսելով կյանքի դժվարությունները, կարողանում են տեսնել կյանքի գեղեցկությունները և այն ամենը, ինչը իրենց երջանիկ է դարձնում։ Վիլյամ Սարոյանը Հոմերի կերպարի միջոցով մեզ պատգամում է սիրել կյանքը, տեսնել կյանքի գեղեցիկ կողմերը, սիրել ընտանիքը, ծննդավայրը, հայրենիքը ու մարդկանց։ Ըստ Վիլյամ Սարոյանի միայն այդ դեպքում դու կարող ես հեշտությամբ հաղթահարել կյանքի դժվարությունները։ Ինչպես ողջյունում ես մարդկանց, այնպես ել ստանում ես նմանատիպ ողջույններ, և կյանքը հետաքրքիր է դառնում։
Աշնանային ընթերցումներ
- Կարդացե՛ք աշնան մասին տրված բանաստեղծությունները:
- Ձեր ընտրությամբ մեկը տեսագրեք կամ ձայնագրեք:
- Քո բակի, թաղամասի, փողոցի, այգու, քաղաքի, գյուղի աշունը… աշնանային լուսանկարներ արեք, ամենահետաքրքիրները տեղադրեք ձեր բլոգում, յուրաքանչյուր նկարին կցեք համապատասխան մեկնաբանություն:
Թարգմանչական աշխատանք Համացանցից գտե՛ք ձեզ հետաքրքրող թեմաների մասին նյութեր (օտար լեզվով) և թարգմանե՛ք հայերեն:
Рассказ Затейники
Мы с Валей затейники. Мы всегда затеваем какие-нибудь игры.
Один раз мы читали сказку Три поросёнка.
А потом стали играть. Сначала мы бегали по комнате, прыгали, кричали:
— Нам не страшен серый волк, серый волк, серый волк!
Потом мама ушла в магазин, а Валя сказала:
— Давай, Петя, сделаем себе домик, как у тех поросят, что в сказке.
Мы стащили с кровати одеяло и завесили им стол. Вот и получился дом. Мы залезли в него, а там темно-темно!
Валя говорит:
— Вот и хорошо, что у нас свой дом! Мы всегда будем здесь жить и никого к себе не пустим, а если серый волк придёт, мы его прогоним.
Я говорю:
— Жалко, что у нас в домике нет окон, очень темно!
— Ничего, — говорит Валя. — У поросят ведь домики бывают без окон.
Я спрашиваю:
— А ты меня видишь?
— Нет, а ты меня?
— И я, — говорю, — нет. Я даже себя не вижу.
Вдруг меня кто-то как схватит за ногу! Я как закричу! Выскочил из-под стола, а Валя за мной!
— Чего ты? — спрашивает.
— Меня, — говорю, — кто-то схватил за ногу. Может быть, серый волк?
Валя испугалась и бегом из комнаты. Я — за ней. Выбежали в коридор и дверь захлопнули.
— Давай, — говорю, — дверь держать, чтобы он не открыл. Держали мы дверь, держали.
Валя и говорит:
— А может быть там, никого нет?
Я говорю:
— А кто же тогда меня за ногу трогал?
— Это я, — говорит Валя, — я хотела узнать, где ты.
— Чего ж ты раньше не сказала?
— Я, — говорит, — испугалась. Ты меня испугал.
Открыли мы дверь. В комнате никого нет. А к столу подойти всё-таки боимся: вдруг из-под него серый волк вылезет!
Я говорю:
— Пойди, сними одеяло. А Валя говорит:
— Нет, ты пойди!
Я говорю:
— Там же никого нет.
— А может быть, есть!
Я подкрался на цыпочках к столу, дёрнул за край одеяла и бегом к двери. Одеяло упало, а под столом никого нет. Мы обрадовались. Хотели починить домик, только Валя говорит:
— Вдруг опять кто-нибудь за ногу схватит!
Так и не стали больше в Три поросёнка играть.
Պատմվածք հնարամիտները
Մենք Վալյաի հետ հնարամիտներ ենք։ Միշտ հորինում ենք ինչ-որ խաղեր։
Մի անգամ մենք կարդում եինք <<Երեք խոզուկները>> հեքիաթը։
Իսկ հետո սկսեցինք խաղալ։ Սկզբում վազում էինք սենյակում, թռչկոտում էինք, գոռգոռում։
Մենք չենք վախենում գորշ գայլից, գորշ գայլից, գորշ գայլից։
Իսկ հետո մայրիկը գնաց խանութ, Վալյան ասաց․
-Պետյա, արի՛ պատրաստենք տունիկ, ինչպես այն խոզուկների մոտ, որ հեքիաթում էր։
Մենք վերցրեցինք մահճակալից ծածկոցը և փաթաթեցինք նրանով աթոռը։ Ահա ստացվեց տուն։ Մենք մտանք նրա մեջ, իսկ այնտեղ մո՜ւթ, մո՜ւթ էր։
Վալյան ասաց։
-Լավ է, որ մենք մեր տունն ունենք։ Մենք միշտ այստեղ կապրենք և ոչմեկի մեր մոտ չենք թողնի, իսկ եթե գորշ գայլը գա, մենք նրան կքշենք։
Ես ասացի․
-Վատ է, որ մեր տունը պատուհաններ չունի, շատ մութ է։
-Ոչինչ,- ասաց Վալյան։ Խոզուկների մոտ տները լինում են առանց պատուհանների։
Ես հարցնում եմ․
-Իսկ դու ինձ տեսնո՞ւմ ես։
-Ոչ, իսկ դո՞ւ ինձ։
Ես ասացի, ոչ։ Ես ինձ ել չեմ տեսնում։
Հանկարծ ինձ ինչ-որ մեկը այնպե՜ս բռնեց ոտքս։ Ես այնպե՜ս բղավեցի։ Դուրս թռա սեղանի տակից, իսկ Վալյան՝ իմ հետևից։
-Ին՞չ եղավ քեզ,- հարցրեց նա։
-Ասում եմ՝ ինչ որ մեկը բռնեց ոտքս։ Միգուցե գորշ գա՞յլն է։
Վալյան վախեցավ և դուրս վազեց սենյակից, իսկ ես՝ նրա հետևից։ Վազեցինք դեպի միջանցք և փակեցինք դուռը։
Ասացի․
-Արի՛ դուռը պահենք, որպեսզի նա չբացի։ Մենք դուռը պահում էինք։
Վալյան ասաց․
-Իսկ միգուցե այնտեղ ոչ ոք չկա,-ասացի ես։
-Իսկ ո՞վ էր այդ դեպքում իմ ոտքին դիպչել։
-Այդ ես էի,- ասաց Վալյան, ես ուզում էի իմանալ որտեղ ես դու։
-Ինչո՞ւ շուտ չասացիր։
-Ես վախեցա ասել։ Դու ինձ վախեցրիր։
Բացեցինք դուռը։ Սենյակում ոչ ոք չկար, իսկ սեղանին վախենում էինք մոտենալ։ Հանկարծ սեղանի տակից գորշ գայլը դուրս եկավ։
Ես ասացի․
-Մոտեցի՛ր և հանի՛ր ծածկոցը։ Իսկ Վալյան ասաց․
-Ո՛չ, դու մոտեցիր։
Ես ասացի․
-Այնտեղ ոչ ոք չկա։
-Իսկ կարող է կա։
Ես կամաց մոտեցա սեղանին, քաշեցի ծածկոցի ծայրից և վազեցի դեպի դուռը։ Ծածկոցը ընկավ, իսկ սեղանի տակ ոչ ոք չկար։ Մենք ուրախացանք։ Ուզում էինք նորոգել տունը, երբ Վալյան ասաց․
-Կարող է նորից ինչ-որ մեկը ոտքս բռնի։
Այդպես էլ սկսեցինք էլ չխաղալ Երեք խուզուկներ խաղը։
Գայանե Խաչատրյան 